Skoki przez przeszkody to najpopularniejsza i najczęściej pokazywana w mediach dyscyplina jeździecka. Pierwsze zawody w skokach przez przeszkody zorganizowano w 1864 roku w Dublinie (Max E. Amman – Buchers Gechichte des Pferdessport) i sport ten został umieszczony w programie igrzysk olimpijskich począwszy już od drugiej olimpiady nowożytnej rozegranej w 1900 roku w Paryżu (Helmut Lenz-Auf Olympischem Parcours).
W naszym kraju pierwszy konkurs w skokach przez przeszkody odbył się 18.06.1880 roku w Warszawie (Witold Pruski-Dzieje Konkursów Hippicznych w Polsce).

Zawody w skokach przez przeszkody odbywają się na placu konkursowym /parcour/, na którym w zależności od klasy i rodzaju konkursu ustawionych jest od 8 do 15 przeszkód. Podstawowe rodzaje przeszkód to: stacjonata, oxer, tripplebarre, mur i rów z wodą. Trudność konkursów jest stopniowana według specjalnego systemu klas odnoszącego się do wieku koni i umiejętności zapisujących się do nich par: jeździec-koń.

W Polsce obowiązują następujące klasy konkursów określone miedzy innymi maksymalną wysokością przeszkód: klasa LL- do 90 cm, L do 100 cm oraz P,P1,N,N1,C,C1,CC,CC-1,CS i CS1, których wysokość wzrasta o kolejne 5 cm w stosunku do klasy L. Stopień trudności toru przeszkód jest precyzyjnie skorelowany z listą startową konkursu, jego rodzajem i klasą oraz rangą i terminem imprezy. Jego konstrukcja opiera się na odpowiednim dopasowaniu zadań parkurowych, które wynikają: z optyki i rozmiarów przeszkód, z dystansów pomiędzy nimi, kształtu linii całkowitego przebiegu w konkursie, w tym geometrii zakrętów oraz geometrii linii na określoną ilość skoków galopu /foule/.